ถอดความอิเหนา ตอน ศึกกะหมังกุหนิง
นักเขียน
สำนักพิมพ์
หมวดหมู่
LINE
วันที่วางขาย
08 กุมภาพันธ์ 2565
ราคาปก
189 บาท (ประหยัด 21%)
ถอดความอิเหนา ตอน ศึกกะหมังกุหนิง
นักเขียน
สำนักพิมพ์
หมวดหมู่
LINE
ถอดคำประพันธ์ จากเรื่องอิเหนา ตอนศึกกะหมังกุหนิง
- อยากอ่านวรรณคดีให้เข้าใจต้องเข้าใจความหมาย
- 4 สี สีสันสวยงาม
- เหมาะสำหรับหรับเป็นสื่อเสริมการเรียนรู้วิชาภาษาไทย
วันที่วางขาย
08 กุมภาพันธ์ 2565
ราคาปก
189 บาท (ประหยัด 21%)
จับตอนศึกกะหมังกุหนิง
๏ เมื่อนั้น | ท้าวกะหมังกุหนิงชาญสนาม |
เห็นระเด่นห้าองค์ยืนทรงงาม | สงไสยก็ถามไปทันใด |
อันตัวของเจ้าทั้งห้านี้ | อยู่ดาหาธานีฤาไฉน |
สามารถอาจมาชิงไชย | ผู้ใดซึ่งชื่อจรกา |
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น | ระเด่นมนตรีใจกล้า |
ยิ้มพลางทางตอบวาจา | เรามาแต่กรุงกุเรปัน |
ได้ยินเขาว่าตัวท่านนี้ | จะตีดาหาเขตรขัณฑ์ |
จึงมาช่วยสุริวงษ์พงษ์พันธุ์ | ถามถึงจรกานั้นด้วยอันใด |
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น | พระปิ่นภพกุหนิงกรุงใหญ่ |
แจ้งว่าอิเหนาชาญไชย | ภูวไนยครั่นคร้ามฤทธา |
แต่มานะกระษัตรอาจอง | จึงว่าเจ้าผู้วงษ์อสัญหยา |
เสียดายรูปโฉมโสภา | ดวงภักตร์ลักขณาก็พริ้งเพรา |
เราเห็นก็ให้ปรานี | เท่านี้จะมาตายเสียเปล่าเปล่า |
ทั้งห้าองค์แต่ล้วนทรงเยาว์ | จะฆ่าเสียเล่าก็อายใจ |
อนึ่งตัวเจ้ากับเรานั้น | จะผิดแผกกันก็หาไม่ |
ข้ากับจรกาจะชิงไชย | ให้เจ้าดูเล่นเปนขวัญตา |
ฯ ๘ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น | พระสุริวงษ์อสัญแดหวา |
จึงตอบว่าท้าวจรกา | มิได้อยู่ดาหาธานี |
ไม่ไตรตรามารบให้ผิดเมือง | ทวยหาญตายเปลืองไม่พอที่ |
ถ้าจะรบจรกาบุรี | ภูมีจงเลิกทัพไป |
แม้นไม่รู้แห่งภารา | จะช่วยนำมรคานั้นให้ |
อันจะอยู่ดาหากรุงไกร | จะชิงไชยไปกว่าจะวายปราณ |
จะให้เข้ามาบุกรุกราน | ถึงที่ถิ่นฐานก็ใช่ที |
ถึงว่าจรกาไม่มาทัน | อันว่าตัวเราผู้เปนพี่ |
จำจะป้องด้วยน้องเปนสัตรี | จะให้เปนชเลยนี้ด้วยอันใด |
ใช่นางเกิดในบุษบง | สุริวงษ์พงษาก็หาไม่ |
ช่วงชิงกันดังผลไม้ | อันจะได้นางไปอย่าสงกา |
ฯ ๑๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น | ท้าวกะหมังกุหนิงใจกล้า |
ได้ฟังจึงตอบวาจา | เรามาชิงตุนาหงันพระบุตรี |
ด้วยองค์บุษบาโฉมตรู | ยังอยู่ดาหาบุรีศรี |
อันจรกาไม่อยู่ก็ยิ่งดี | ไม่มีผู้หวงแหนเกียจกัน |
สุดแต่นางอยู่เมืองไหน | เราจะไปชิงไชยที่นั่น |
ไม่อยากยกไปโรมรัน | ถึงเขตรขัณฑ์จรกาพระนคร |
ซึ่งเราจะรบบัดเดี๋ยวนี้ | เพราะจะชิงบุตรีดวงสมร |
มิได้ผิดธรรมสถาวร | ปางก่อนก็ย่อมมีมา |
สุดแต่ใครดีก็ใครได้ | การอะไรแก่เจ้าผู้เชษฐา |
จงเลิกทัพกลับไปภารา | จะได้สืบวงษาให้สำราญ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น | ระเด่นมนตรีใจหาญ |
ยิ้มแล้วจึงตอบพจมาน | ซึ่งท่านเมตตาข้าขอบใจ |
จะให้กลับไปเมืองเหมือนดังว่า | มนุษย์เทวาจะติได้ |
มาถึงสมรภูมิไชย | จะกลับไปก็อายเสียดายภักตร์ |
ถึงมาทเปนเด็กไม่ถอยหนี | สงวนศรีไม่ให้เสียศักดิ |
ท่านอย่าดูเบาแก่เรานัก | ใช่จักไม่รู้โรมรัน |
อย่าเอาทหารออกต้านหน้า | จะพลอยม้วยมรณาอาสัญ |
เรากับระตูมาสู้กัน | ให้เปนขวัญตาแก่โยธี |
ฯ ๘ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น | ท้าวกะหมังกุหนิงเรืองศรี |
ได้ฟังกริ้วโกรธดังอัคคี | จึงมีพจนาดถ์ตอบไป |
จะรบกันแต่ตัวให้เห็นฤทธิ์ | ก็ตามจิตรไม่ขัดอัชฌาไศรย |
ว่าพลางลงจากรถไชย | ภูวไนยขึ้นทรงพาชี |
ชักม้าล่อเลี้ยวเวียนวง | ตามกระบวนณรงค์ไชยศรี |
ท้าวกะหมังกุหนิงธิบดี | กับระเด่นมนตรีกุเรปัน |
อันสุหรานากงวงษา | ผู้ใจแกล้วกล้าชาญขยัน |
กับระตูปาหยังสู้กัน | อาชาผกผันเข้ารอนราญ |
อันระตูปาหลันสลัด | กับกรัติปาตีใจหาญ |
สองสู้โรมรันประจัญบาน | ทยานต่อล่อไล่กันไปมา |
ฯ ๑๐ คำ ฯ พระยาเดิน
๏ ต่างผันต่างผัดปัดป้อง | รับรองว่องไวทั้งซ้ายขวา |
อาวุธไม่ระคายกายา | ด้วยศึกษาชำนาญด้วยกัน |
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น | อิเหนาฤทธิแรงแขงขัน |
ขับม้าเลี้ยวล่อเวียนรวัน | รำทวนเย้ยหยันไยไพ |
แกล้งชักเปนบาทกุญชร | แล้วย้อนเปนเฉลวกองใหญ่ |
กลับชักเปนโคมสามใบ | แกล้งยั่วหวังจะให้ติดตาม |
ฯ ๔ คำ ฯ พระยาเดิน
๏ ครั้นเห็นไม่ไล่แล้วร้องเย้ย | เหวยเหวยระตูชาญสนาม |
เหตุไฉนขยั้นครั่นคร้าม | ฤาเข็ดขามฤทธิ์แล้วก็ว่ามา |
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น | ท้าวกะหมังกุหนิงใจกล้า |
ความอายความแค้นแน่นอุรา | ทั้งกำลังอาชาก็ซุดซาน |
จึงคิดว่าอิเหนามีฤทธิ์นัก | จะหักมิได้ดังใจหาญ |
จำจะทำอุบายให้เนิ่นนาน | จึงจะค่อยรบราญราวี |
คิดแล้วจึงกล่าวสุนทร | ดูก่อนเจ้าผู้เรืองศรี |
อันจะรบพร้อมพรั่งอยู่ดังนี้ | ใช่ที่จะเห็นฝีมือกัน |
มาจะชิงไชยทีละคู่ | ดูเล่นให้เปนศุขเกษมสันต์ |
เหมือนรมนาโบะเล่นนั้น | ให้เปนขวัญตาพลไกร |
ฯ ๘ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น | พระสุริวงษ์ผู้ทรงอัชฌาไศรย |
ยิ้มแล้วจึงตอบคำไป | อ่อนใจแล้วฤาภูมี |
จึงชวนพันตูเปนคู่กัน | บิดผันจะแกล้งเอาตัวหนี |
ฤๅจะรับแพ้ก็ตามที | ชลีเราจะให้กลับไปภารา |
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น | วิยาหยาสะกำใจกล้า |
ได้ฟังกริ้วโกรธโกรธา | กระตะอาชาออกยืนยัน |
จึงว่าดูก่อนข้าศึก | อย่าเหิมฮึกโอหังเย้ยหยัน |
ฤทธีฝีมือก็เห็นกัน | ตัวเราไม่พรั่นเท่ายองใย |
มิเจ้าก็เราจะมรณา | จะรับแพ้ดังว่าอย่าสงไสย |
ตัวเราก็ชายอาชาไนย | เปนไฉนมาหมิ่นกันดังนี้ |
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น | สังคามารตาเรืองศรี |
ฟังวิยาหยาสะกำพาที | ดังตรีเพ็ชรแสลงมาแทงกรรณ |
ให้พิโรธโกรธแค้นแน่นจิตร | จึงทูลพระทรงฤทธิ์รังสรรค์ |
อันไพรีหยาบช้าเจรจานั้น | ตัวมันจะเปนกะไรมา |
น้องนี้ขอรองฉลองบาท | พระหน่อนารถบรมนาถา |
สู้วิยาหยาสะกำผู้ศักดา | พระจงยืนม้าดูเปนประธาน |
ฯ ๖ คำ ฯ